තුංග තුරු දෙස නොනිමි සුවයෙන්
ඝෝර නෙත් රැඳි මිතුරාණ
කල හි ගුණයක් නුඹෙන් නොපතමි
කිලිටු නෑ සිත ගවසාන
බුදුන් ඉපදුන සෙවණ අප වන්
විසල් තුරු යට රඳවාන
වැටුණු අව් වැසි, රිකිල් පත්
දුක දරා සිටියේ නොකියාන
මුත්‍ර විෂ, නුඹේ වසුරු, මුල් මත
වැතිරුණත් සිත් පාරාන
බලා සිටියේ නුඹේ සුවයම
ඔවුන් නුඹ සිත් නොරිදාන
පිපුණු මල් ඵල බවට හැරුණේ
කුසේ ගිණි නිව සනසාන
නීල පත් මුල්, රෝග සුවයට
පිහිට විය දුක් දුරලාන
වසා සිටි පත් සවන් යුගලය
විවර කරමින් මිතුරාණ
අසව් සිත සංවරය පුරමින්
රකිව් අප, පණ නොනසාන
No comments:
Post a Comment